Θέμα 1 Ορισμός
Η έννοια της διεπιστημονική προσέγγισης αποσκοπεί στη συμπερίληψη δύο ή περισσότερων κλάδων (ακαδημαϊκούς, επιστημονικούς ή καλλιτεχνικούς) για τον συνδυασμό ευρέων πτυχών όπως τα μαθηματικά και η φιλολογία στο ίδιο πλαίσιο. Ένα από τα πλεονεκτήματα αυτής της εκπαιδευτικής προσέγγισης είναι η διάλυση της κατακερματισμένης πτυχής της σχολικής ημέρας, καθώς αυτές δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματική ζωή.
Η μελέτη αυτής της προσέγγισης έφερε, μαζί της, ορισμένα προβλήματα που σχετίζονται με αυτή τη νέα μέθοδο διδασκαλίας:
- Το πρόβλημα ποτ-πουρί εξηγεί ότι, εάν αυτή η μέθοδος εφαρμοστεί λανθασμένα, η γνώση μπορεί να μετατραπεί σε δειγματοληπτική πληροφόρηση για ένα θέμα και όχι ένα πλήρες πακέτο γνώσεων, ενώ οι Hirsch (1987) και Bloom (1987) επέκριναν μια τέτοια προσέγγιση λόγω της έλλειψης εστίασης αυτής.
- Το πρόβλημα της πολικότητας συνδέεται περισσότερο με τη δυνατότητα υλοποίησης της διεπιστημονικής προσέγγισης για την αντικατάσταση των υφιστάμενων μεθόδων διδασκαλίας, καθώς οι υπάρχουσες απόψεις αφορούν τις δύο διαφορετικές μεθόδους και ποια πρέπει να εφαρμοστεί. Καθώς είναι πολύ διαφορετικές, εντοπίζονται στα πολύ εκτενή άκρα του φάσματος διδασκαλίας.
Η διεπιστημονική προσέγγιση καλλιεργεί μια διαφορετική προοπτική με εστίαση σε θέματα και προβλήματα που υπάρχουν σε καταστάσεις της πραγματικής ζωής. Ο Αριστοτέλης (1906) χώρισε τους τομείς της γνώσης σε τρεις αρένες: Τέχνη, Επιστήμη και Φρόνηση.
Η Τέχνη – ή η γνώση της τεχνικής – ήταν αυτό που ο Αριστοτέλης όρισε ως το βασίλειο των γνώσεων που σχετίζεται με τις τέχνες και την τεχνική και τη χρήση της φαντασίας. Αυτή η τεχνική γνώση δεν εφαρμόζεται μόνο σε καλλιτεχνικά θέματα αλλά και στη δημιουργία μηχανημάτων/συσκευών που απαιτούν ικανότητα τεχνογνωσίας. Θεωρείται ως πρακτική δεξιότητα.
Η Επιστήμη – ή η επιστημονική γνώση – δεν επικεντρώνεται στη δημιουργία του καινούργιου, αλλά μάλλον στην κατανόηση αυτού που ήδη υπάρχει. Θεωρείται ως ένα είδος γνώσης που προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο και αυτό που ήδη υπάρχει.
Η φρόνηση – ή η εθνική γνώση – είναι μια πρακτική αρετή, όπου απαιτείται η χρήση ηθικών πρακτικών για να λειτουργήσει στη ζωή. Θεωρείται ως ένας τρόπος να ενεργήσουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο για να επιδιώξουμε μια «καλή ζωή».
