Η εκπαίδευση για τα δικαιώματα του παιδιού στα σχολεία θα πρέπει να διενεργείται έχοντας κατά νου ότι δεν υπάρχει εκπαιδευτική παρέμβαση που να καλύπτει όλες τις πτυχές της ΕΔΠ και ότι η ΕΔΠ δεν παρέχει έναν λεπτομερή οδηγό για όλες τις πτυχές των δικαιωμάτων του παιδιού (Kilkelly & Lundy, 2006). Ούτως ειπείν, θα πρέπει να θεωρηθεί ως μια ολοκληρωμένη άποψη των εκπαιδευτικών επιτευγμάτων, της σύνδεσης της εκπαίδευσης με άλλα σημαντικά ζητήματα που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη ζωή των παιδιών και της αναγνώρισης των γονέων ως βασικού ρόλου των κατόχων δικαιωμάτων.
Αυτός ο τρόπος κατανόησης της μαθησιακής διαδικασίας υποστηρίζει την ιδέα του παιδιού ως φορέα της γνώσης του και, κατά συνέπεια, συμμορφώνεται με τις απαιτήσεις που σχετίζονται με την εκπαίδευση για τα δικαιώματα του παιδιού.
Louviot, Moody & Darbellay (σελ. 4, 2019)
Μία πτυχή που θα μπορούσε να θεωρηθεί βασική στην εμπλοκή των παιδιών στην ΕΔΠ έγκειται στα αποτελέσματα που μπορεί να φέρει αυτή, όπως μια βελτιωμένη σχέση με τους συνομηλίκους, μια βελτιωμένη κοινωνική συμπεριφορά, βελτίωση της σωματικής και ψυχολογικής υγείας και βελτιωμένα επίπεδα εμπλοκής σε τέτοιο θέμα. Η Εκπαίδευση για τα δικαιώματα του παιδιού θα πρέπει να πραγματοποιείται από τρεις διαφορετικές τεχνικές/οπτικές (Verhellen, 1999 και UN, 2011):