Για την ενσωμάτωση της διεπιστημονικής προσέγγισης, τα σχολεία πρέπει να πληρούν δύο βασικά κριτήρια: επιμελώς σχεδιασμένα προγράμματα σπουδών και χρήση αμφοτέρων των επιστημονικών και των διεπιστημονικών εμπειριών. Η διδασκαλία είναι ταυτόχρονα «ευλογία και βάρος ανάπτυξης» (John, σελ. 3, 2015). Με αυτό, είναι σημαντική η επιλογή του τι πρέπει να διδάσκεται και τι πρέπει να εξαλειφθεί, καθώς γίνονται συνεχώς αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών και καινοτομίες στα πλείστα επιστημονικά πεδία που διδάσκονται.
Ένα από τα κύρια προβλήματα που σχετίζονται με την τυπική μέθοδο διδασκαλίας επιστημονικού κλάδου βασίζεται στο ποσοστό εγκατάλειψης, καθώς οι μαθητές δεν βρίσκουν τα μαθήματα ελκυστικά και ενδιαφέροντα. Με την εφαρμογή ενός διεπιστημονικού προγράμματος σπουδών, οι μαθητές που δεν αισθάνονται τόσο άνετα με ένα μάθημα (όπως τα μαθηματικά ή η λογοτεχνία), μπορούν να θεωρήσουν ευκολότερη τη μάθηση καθώς είναι όλα ενσωματωμένα μεταξύ τους.
Ωστόσο, σύμφωνα με τους Jacobs και Borland (1986), οι μαθητές δεν μπορούν να επωφεληθούν από μια διεπιστημονική μέθοδο μελέτης/μάθησης έως ότου αποκτήσουν ένα σταθερό πλαίσιο στους πλείστους επιστημονικούς κλάδους που υπάρχουν στις διεπιστημονικές μεθόδους. Αυτή η υποστήριξη για τη διεπιστημονική μέθοδο ζητά επίσης από τους εκπαιδευτικούς να γίνουν ενεργοί σχεδιαστές προγραμμάτων σπουδών, καθώς και ένας τρόπος δημιουργίας καινοτόμων λύσεων σε προβλήματα. Είναι επίσης απαραίτητο να θεωρήσουμε αυτό το πρόγραμμα σπουδών ως μια πλήρη δραστηριότητα, και όχι απλώς μια προσωρινή εργασία ή μια εργασία μετατροπής. Η εμπλοκή, στο μέγιστο, των μαθητών μπορεί επίσης να τους παρέχει απαντήσεις σε ερωτήσεις όπως «Τι είναι η γνώση;», «Τι γνωρίζουμε;» κ.λπ. Όπως δήλωσε ο συγγραφέας (Jacobs, σελ. 10, 1989) : «Η συνάφεια ξεκινά με το σκεπτικό των εκπαιδευτικών επιλογών που επηρεάζουν τη σχολική ζωή ενός μαθητή».